یا لطیف!

همین!
بقیش تو ادامه مطلب! 
یا علی

آقای احمدی آخرین صحبتش را می کند و… تمام می شود! انگار راه نفسم تازه باز شده باشد، نفس راحتی می کشم ، روح الله شعری درباره ی امام زمان پخش می کند و حمید همزمان  صدای بلند گو ها را بلند می کند! دوست دارم میان صدا گم شوم و با سیل جمعیتی که به سمت در خروجی می روند خارج شوم.
پشت پرده یا اتاق فرمان یادواره یکهو پر جمعیت می شود؛ انگار یادواره ی یادواره شروع شده! دست ها توی هم گم می شود و بعد هم سینه ها پیوند می خورند، مهم نیست توی آغوش چه کسی گم شده ام، از تن همه انگار بوی عرق خوش بوی یادواره می آید . امیر ، امیر حسین ، محسن ، روح الله ، حمید، ...  ! سیر نمی شوم ! توی چشم بعضی ها بغض بدجور موج می زند، سرم را پائین می اندازم، می ترسم چشم های خودم هم اینقدر ضایع باشند .
خوشحالم ، ناراحتم ، گیجم ، بی احساسم ، پر شورم ، اصلا معلوم نیست چه حسی دارم، دوست دارم همین الآن مستقیم بروم مقبره الشهدا - روی سنگ قبر همان شهید گوشه ی مقبره که حسابی از دستش شاکی بودم- و زار زار گریه کنم! محسن را از بغل یکی از بچه ها می کشم بیرون ، از همدگیر حلالیت می طلبیم! سربرنامه ی یادواره هم سلیقه نبودیم! حالا که یادواره تمام شده انگار هیچ وقت سلیقه هامان با هم فرق نداشته ! این پا و آن پا می کنم، یاد بابا می افتم. به سراقش می روم . انتهای سالن روی صندلی نشسته است، تعریف پدر با همه ی تعریف ها فرق دارد! آدم احساس بزرگی می کند!
بازار پشت صحنه ی یادواره هنوز داغ هست ، بچه ها روی سن جمع شده اند ، چشمم به مهدی می افتد ، به سمتش می روم و توی آغوش گرمش گم می شوم ، گم می شوم ، گم می شوم ! از آن گم شدن هایی که آدم دوست دارم هیچ وقت پیدا نشود! بچه ها روی سن عکس یادگاری می گیرند ، قاطی شان می شوم ، از عکس زیاد خوشم نمی آید؛ اما اینبار فرق می کند ، می خواهم چیزی (چیزهایی) برای یادآوری داشته باشم ... یادآوری مشق عشق!

پ.ن1: متن برا روزی بود که تموم شد! می خواستم در مورد یادواره و برنامه اش و قبل و بعدش بنویسم!‏ دستم دیگه به نوشتن نرفت!
پ.ن2: از درس ها عقب موندم! سقوط شدید توی سنجش هم کیف داد! چیز! دردناک بود یعنی( در راستای القای حس کنکوری بودن به خودمان!) دعا کنید برسونیم!
پ.ن3: این جمعه هم... فکر کنم فردا بعد از ظهر باید به خودم تو سری بزنم! کار دیگه که بلد نیستیم!
پ.ن4: 18 روز مونده به محرم! حواست هست؟
           گفت : ای گروه! هر که ندارد هوای ما
           سر گیرد و برون رود از کربلای ما
           نا داده تن به خواری و ناکرده ترک سر
           نتوان نهاد پای به خلوت سرای ما

نوشته شده توسط : کفش دار

کفش های دیگران [ نفر کفش گذاشتن]